با نام گذاری سال‌های اخیر با عنوان «سال‌های فناوری‌های پوشیدنی»، این حوزه در ابعاد مطالعاتی گوناگونی نظیر «طراحی مد و لباس»، «علوم اجتماعی»، «ارتباطات و رسانه» موردتوجه پژوهشگران این حوزه قرارگرفته است؛ باید در نظر داشت در طراحی چنین فناوری‌هایی نباید تنها به محصولات نهایی نگریست؛ بلکه فرآیند طراحی باید به‌مثابه‌ی بخشی از فرآیندهای اجتماعی در نظر گرفته شود که میان کاربر، مصنوع و هنجارهای اجتماعی، جای می‌گیرد؛ بنابراین لازم است تا طراحان درک کنند، مصنوعاتی که ایجاد می‌کنند بر شکل‌گیری و تغییرکدهای اطلاعاتی موجود در ساختارهای اجتماعی اثرگذارند؛ از سوی دیگر، مقوله‌ی جنسیت (نه جنس)، یکی از کدهای اطلاعاتی مذکور و یک بعد ویژه در فرآیند طراحی و توسعه ی محصول است و دیزاین می‌تواند نقش‌های جنسیتی را در محصولات تجسم ببخشد، بازتاب یا بازتولید کند و نقش‌ها و مفاهیمِ ابعاد جنسیتی و ساختارهای فرهنگی- اجتماعی را از نو بسازد. از آن جایی که شکل‌گیری ساختارهای گفتمان‌های مقولات جنسیتی در کنش و فرآیند طراحی فناوری‌های پوشیدنی، نوپاست؛ مطالعه‌ی مروری حاضر با رویکردی توصیفی-تحلیلی و از نظر گذرندان نمونه‌های موردی، امر شناسایی، صورت‌بندی و واکاوی رویکردهای مرتبط با جنسیت (به‌مثابه مقوله‌ای اجتماعی) را در این حوزه مورد هدف قرارداد که عبارت‌اند از رویکردهای «ایجادِ دوقطبی جنسیتی در دیزاین»، «تک جنسیتی یا بدون جنسیت» و «بازنگری در مفاهیمِ بیانگرِ جنسیت»؛ همچنین نوع و میزان توجه به ویژگی‌های «زیبایی‌شناسی»، «عملکردی» و «رفتاری» از عوامل متمایزکننده‌ی رویکردهای یادشده، معرفی شده‌اند. گفتمان‌های جنسیتی برای اثربخشی باید در عمل طراحی ادغام شوند، به‌گونه‌ای که راه‌حل‌های طراحی‌ای خلق شوند که از ایجاد و تقویت تفکر دوگانه‌ی جنسیتی و ایجاد سلسله‌مراتب اجتماعی بر اساس آن و یا حذف هویت‌های جنسیتی فراتر رفته و قادر به تأمین نیازهای خاص و منحصربه‌فرد هویت‌های جنسیتی باشند.