در انسان‌شناسی زیبایی‌شناسی توجه به نگرش مردم به جهان اهمیت فراوان دارد و زیبایی ‌نه¬تنها شیء، بلکه عمل را نیز‌ در بر‌می‌گیرد و همچنین توصیف نیروهای الزام¬آور غاییِ نظم اجتماعی به¬عنوان عادت، لذت، احساسات و عواطف، باعث به¬وجود آمدن نیروهای‌ شکل‌دهندۀ تجربۀ زیبایی‌شناسی شده و بر همین اساس زیبایی‌شناسی با گفتمان بدن‌ متولد می‌شود. در این پژوهش تلاش شده تا مولفه‌های زیبایی‌شناسی بومی در خودتزیینی سنتی زنان عشایر عرب کتی به عنوان بزرگترین عشایر عرب تهران ساکن در روستای حصار بالای ورامین مورد واکاوی قرار گیرد. پژوهش حاضر براساس روش تحقیق تحلیلی- توصیفی با رویکردی کیفی بر اساس مطالعات میدانی مردم‌نگاری ( مصاحبه و مشاهده مشارکتی) و بهره‌مندی از ادبیات نظری انسان‌شناسی زیبایی‌شناسی بومی انجام شده‌است. پرسش اصلی‌: چه مولفه‌های زیبایی‌شناسانه‌ای در پوشش زنانه در شکل‌گیری گفتمان بدن زشت و زیبا در خودتزیینی سنتی زنان عشایر عرب کتی روستای حصار بالا موثر است؟ یافته‌ها نشان می‌دهد که در گفتمان بدن، زیبایی پوشش دارای دو بعد مادی و معنوی است. زیبایی مادی«زِین» از بر اساس مولفه‌های قد، عرض رنگ و جنس همانند: فراخی«واسِعَه» (تنگ و بدن‌نما نبودن)، بلندی«طَویل»، رنگ‌های سنگین«لَون ثقیل» (براق نبودن« غَیر لامِع»/ سبک نبودن«خَفیف»/ منطبق بر سن« حَسَب الحَیاه») و جنس خوب و طبیعی (غیر پلاستیکی) پیروی می‌کند. بعد زیبایی معنوی نیز دارای شاخص‌هایی‌ همچون حیا، سنگینی«ثَقیل» و پوشیدگی«سِتر» اندام است این بعد نسبت بر بعد مادی مقدم است و در نهایت اینکه زشتی«مِجیبِر» در گفتمان بدن زمانی پدید می‌آید که فرد در خودتزیینی سنتی از پوششی بدون پیروی از ملاک‌ها و ارزش‌های جمعی استفاده کند.