سبک پوشش عفیفانه اشاره به نوعی از پوشش دارد که علاوه بر پوشانندگی، بیانگر عفت و پاکدامنی زن و نشان دهنده پرهیز او از ارتباط خارج از موازین با بیگانگان است. این سبک از پوشش که در ادوار مختلف تاریخ ایران حضوری معنادار داشته، از نیمه دوم عهد ناصری دستخوش دگرگونی¬هایی شد. این دگرگونی¬¬ها برآیند اقداماتی بود که به دنبال زدودن عفت از پوشش زنان در ایرانِ آن عهد بوده است. ازاین¬رو، هدف این مقاله تبیین سبک پوشش عفیفانه و نیز واکاوی اقدامات و تلاش¬هایی است که در عهد ناصری تا اواخر دوره قاجار برای کنار گذاردن سبک پوشش عفیفانه صورت گرفت. بدین قرار پرسش اصلی مقاله این خواهد بود: چه اقدامات و بسترسازی¬هایی از عهد ناصری تا پایان دوره قاجار برای کنار گذاردن سبک پوشش عفیفانه در جامعه ایران صورت گرفت؟ این مطالعة کیفی با بهره¬گیری از روش توصیفی–تحلیلی به سامان می¬رسد. همچنانکه، این پژوهش به لحاظ هدف، در زمره تحقیقات بنیادی قرار می¬گیرد. نتیجه پژوهش آنکه؛ غرب¬گرایی نخبگان جامعه، سفر جهت¬دار ناصرالدین شاه به فرنگ، گفتمان¬سازی برای زدودن حجاب و عفاف از جامعه، اقدامات اروپایی¬ها در حمایت از مخالفان حجاب و بسترسازی برای رواج بی¬عفتی در ایران، اقدامات بابیه و بهاییه در عفاف¬زدایی و برداشتن تدریجی حجاب از سوی برخی از وابستگان به رجال حکومتی از جمله اقدامات و بسترسازی¬هایی بود که از عهد ناصری تا اواخر دوره قاجار برای کنار گذاردن سبک پوشش عفیفانه در جامعه ایران دنبال گردید. ازاین¬رو، می¬توان گفت تلاش برای عفت¬زدایی از جامعه ایران فرآیندی بوده که از عهد ناصری آغاز و با کشف حجاب در دوره پهلوی اول، به اوج خود رسید.